తప్పిపోయిన నిద్రను
వెతికి తెచ్చుకునేటప్పడికి
అర్ధ రాత్రౌతున్నది.
రోజూ ఇదే తతంగమౌతుందని
తెలవారుతుండంగ కనుజారకుండా
ఆ నిద్రను నా కంటికే
గట్టిగా బిగించి కట్టుకున్నా
గంటలు గడిచే కొద్దీ
నిద్రపై యావ చచ్చి
లేచి నిలుద్దామని చూడగా
చిక్కు ముడి పడ్డట్టుంది
ఎంత గింజుకున్నా
మత్తు వదలనంటుంది
చేసింది ఓ పొరపాటని
అప్పటికి తెలిసొచ్చింది
నిద్రను కట్టాల్సింది
పడుకునే మంచం కోడుకనీ,
నా కంటికి కాదని.
సురేష్ సారిక
ఈ కవిత మీకెలా అనిపించింది?
+1
+1
+1
+1