మనిషి, మనిషేనని పొరబడ్డా
కాడు వీడు,
వంకరు బడ్డ సంకర జాతి కొడుకు వీడు
అడ్డగోలుగా ఎదిగిన నికృష్టపు రూపమీడు
ఎవడో ఉగ్గుపట్టి పోసినాడు రాక్షస లక్షణాలీడికి
అరిగినదే తిన్నట్టున్నాడు విచక్షణ ఇసుమంత లేదీడికి
ఎంతేసుకు పోతాడని ఇంతటి ఆరాటమీడికి
ఈ నీచ బతుకు తీరుపై విసుగున్నది రాదిక వీడికి
మానవ తత్వం లెనోడిని మనిషని ఎలా అనను నేను
కనీసం జంతువు తీరుకు కూడా దరిదాపుగా లేడీడు
ఇలాంటోడి దగ్గర కుళ్ళుడు కంపే కొడుతుంది
పూడ్చాక భూదేవి కూడా భరించలేదీడ్ని
మారతాడాని వీడ్ని చూస్తూ ఉండలేను
నొప్పి తెలిసినోడిని కనుక వీడిపై చెయ్యీ లేపలేను
ఇలా, నాలో అక్కసుని పచ్చిగా కక్కడం తప్ప.
సురేష్ సారిక
ఈ కవిత మీకెలా అనిపించింది?
+1
+1
+1
+1
